Patron szkoły
Generał Władysław Sikorski
(20.05.1881 - 4.07.1943)
Władysław Eugeniusz Sikorski urodził się w Tuszowie Narodowym pod Mielcem. Jego ojciec Tomasz był wiejskim organistą, a matka Emilia Albertowicz, córką ekonoma na dworze w Hyżnem. W 1898 r. rozpoczął naukę w seminarium nauczycielskim w Rzeszowie. Dyplom inżyniera na wydziale budownictwa wodnego Politechniki Lwowskiej uzyskał w 1908 r. Pracował jako inżynier przy regulacji Wisły. W przerwie studiów (1904-1905) odbył roczną służbę w armii austriackiej, otrzymując stopień podporucznika rezerwy. Jako oficer rezerwy, Sikorski wykładał taktykę dla uczestników konspiracyjnych kółek wojskowych PPS. W 1908r. był jednym z założycieli Związku Walki Czynnej. W 1910 r. powstała we Lwowie jawna organizacja - Związek Strzelecki, jego prezesem został Sikorski. W późniejszym czasie grupa działaczy niepodległościowych (m.in. J. Piłsudski) utworzyła Komisję Tymczasową Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych. Kierownikiem jej wydziału został Sikorski.
Po wybuchu I wojny światowej Sikorski został pierwszym komendantem Polskiej Szkoły Oficerskiej w Krakowie. W okresie od 9 września 1916 r. do stycznia 1917 r. Sikorski dowodził 3 pułkiem II Brygady Legionów. Następnie, aż do kryzysu przysięgowego, kierował Krajowym Inspektoratem Zaciągu. 30 października 1918 r. został mianowany szefem sztabu Komendy Polskiej w Przemyślu, która przyjęła od Austriaków miejscową twierdzę. Po rozpoczęciu walki o Lwów z Ukraińcami był jednym z organizatorów odsieczy tego miasta.
Po zakończeniu kampanii ukraińskiej został wyznaczony na stanowisko dowódcy 9 dywizji piechoty, a w styczniu 1930 r. objął dowództwo Grupy Operacyjnej "Polesie", walczącej na kierunku Mozysz-Kalinkowicze. Za sprawne dowodzenie otrzymał awans do stopnia generała-podporucznika.
W sierpniu 1920 r. Sikorski objął dowództwo 5 armii, która powstrzymała natarcie wojsk sowieckich w rejonie Modlina i na linii Wkry. Przy końcu sierpnia 1920r. Kierował działaniami pościgowymi związków taktycznych 3 armii. 28 lutego 1921 r. został mianowany generałem porucznikiem, a 3 maja 1922 r. zweryfikowano jego stopień do generała dywizji.
1 kwietnia 1921 Sikorski został wyznaczony na stanowisko szefa Sztabu Generalnego, na którym pozostawał do 16 grudnia 1922r. Po zamordowaniu Prezydenta RP G. Narutowicza, marszałek Sejmu N. Rataj powierzył Sikorskiemu urząd premiera oraz tekę ministra spraw wewnętrznych. Po upadku jego rządu, do wojska powrócił w 1923 r. Na stanowisko generalnego inspektora piechoty. W lutym 1924 r. objął tekę ministra spraw wojskowych.
W 1936 r. obok Paderewskiego i Witosa był Sikorski współorganizatorem antysanackiego Frontu. Podczas wojny obronnej we wrześniu 1939 r. Sikorski mimo usilnych starań nie otrzymał przydziału w wojsku polskim. 18 września opuścił kraj. 24 września przybył do Paryża i stanął na czele polskiego rządu emigracyjnego. Jednocześnie został ministrem spraw wojskowych, a od 7 listopada naczelnym wodzem i generalnym inspektorem sił zbrojnych. Był zwolennikiem uregulowania stosunków polsko-radzieckich.
Na emigracji Sikorski rozwinął intensywną działalność polityczną, wojskową, społeczną i dyplomatyczną. Osobiście objął pieczę nad formowaniem Wojska Polskiego na obczyźnie. 24 grudnia 1941 r. udał się do Związku Radzieckiego, gdzie pod dowództwem gen. Wł. Andersa formowała się Armia Polska. W dniach 3-4 grudnia 1941 r. Prowadził rozmowy z władzami radzieckimi, które zakończyły się podpisaniem wspólnej deklaracji. Za najcenniejsze rezultaty tych rozmów uważał fakt organizowania w Rosji wojska polskiego. W działaniu Sikorskiego 1942 r. dominowały sprawy polsko-radzieckie, polsko-amerykańskie i polsko-brytyjskie. Wiele czasu poświęcał nasilającemu się w kraju ruchowi oporu. Latem 1943 r. Sikorski udał się do Iraku na inspekcję Armii Polskiej rozlokowanej na Środkowym Wschodzie. Była to jego ostatnia podróż. Wracając zginął 4 lipca 1943 r. w katastrofie lotniczej nad Giblartarem. Został pochowany 16 lipca w Newark pod Londynem, na cmentarzu lotników polskich. 17 IX 1993 jego prochy przeniesiono na Wawel.
Sikorski był autorem wielu prac związanych z zagadnieniami wojskowości i polityki, m.in.: O polską politykę państwową, Umowy i deklaracje z okresu pełnienia urzędu prezesa Rady Ministrów 18 XII 1922 - 26 V 1923 (1923), Nad Wisłą i Wkrą. Studium do polsko-radzieckiej wojny 1920 roku (1928), Przyszła wojna - jej możliwości i charakter oraz związane z nimi zagadnienia obrony kraju (1934). Był organizatorem Wojska Polskiego w odrodzonej Rzeczypospolitej (1918-1925). W latach dwudziestych zajmował się zakupem broni dla Wojska Polskiego. W okresie II wojny światowej należał do grona najbardziej zaangażowanych polityków i wojskowych, położył ogromne zasługi dla sprawy Polski na arenie międzynarodowej. Polski Instytut Wojskowo-Historyczny w Londynie nosi imię generała broni Władysława Sikorskiego. W Warszawie, przy ul. Belwederskiej postawiono znakomitemu Polakowi popiersie. Wiele ulic, placów i szkół nosi imię Generała.